Gün bizim olsun demiştik. Gerçekten de bizimdi. Taşıyla, toprağıyla, insanıyla Hollanda bize teslimdi. Bir ara seyircimiz vardı: "Burası Türkiye, burdan çıkış yok." Gerçekten de öyleydi. Maç öncesi görüştüğümüz İtalyan Teknik adam Dino Zoff''un endişeleri de bu doğrultudaydı. Yine ısınma hareketleri esnasında konuştuğumuz Ulusoy, Denizli ve futbolcularımızın ümitleri de bu yöndeydi.

Fakat birşeyleri galiba eksik bıraktık. Maça istediğimiz tempoda başlayamadık. Çok korkan, seyircisi tarafından terkedilmiş, adeta ''öksüz'' bırakılmış İtalyanlar''ı resmen ümitlendirdik. Hele de Rüştü''nün beklenmeyen hataları, onlara moral de verdi. Sonra biraz toparlar gibi olduk. Devreyi böyle tamamladık.

İkinci yarıda ise İtalyanlar''ın zaman zaman çizgimizden çevrilen toplarındaki şansımız Conte''nin vuruşunda şanslı olamadık. 1-0''lık yenilgi belki de bizi uyandıracak, silkeleyip ayağa kaldıracak, sanki lehimize olmuştu.

Okan''ın o küçük boyundan çıkardığı büyük kafa golü resmen takımımızı ayağa kaldırdı. Bu sefer futbolumuzla da damgamızı vurmuştuk ki; İnzaghi''nin kendi yere atışı ve hakem Dallas''ın uydurma penaltı kararı geldi. Galiba da bizi bu bitirdi.

Oysa önceki gün Belçika-İsveç açılış maçını gördükten sonra Milli Takımımız''ın bu gruptan çıkabileceğine inanıyorduk.

Hâlâ da ümidimizi tüketmedik. Ama kazanmamız gereken İtalya maçıyla biraz sarsıldık.

Gerçekten de olmadı.