Dünyanın en büyük ''Fair Play'' ödülünü Trabzon''lu 12 yaşında bir kızımız kazandı. Gurur duyduk. Kendisinden dinleyebildiğimiz kadarıyla da yarışı lider götürürken (ikincinin düştüğünü görünce) koşmayı bırakıp rakibiyle ilgilenmiş, hatta hastaneye götürülmesine refakat etmiş. Rakibini yenmeyi değil ona yardımı öncelemiş. Hem de ciddi bir avantajı varken şampiyon olmak yerine sporun ruhunu yaşatmak için örnek olmayı tercih etmiş.

Ayakta alkışlıyoruz.

Hâlâ karar vermek için ipe un seren Tahkim Kurulu''ndan ve oruç tutmaktan bile daha büyük sabır meselesi haline gelen Trabzonspor Ankaragücü maçından bahsetmektense böyle gurur duyacağımız olayları konuşmak bizim de işimize geliyor.

Seyircisiz oynanan maçların keyif vermediği ortada. Fakat bu kadar keyifsiz maçı hakem neden oynattı anlamak mümkün değil. Neticede bizler ekrandan izliyorduk ve maçın onuncu dakikasında (mesela ortada oyuna benzer hiçbir şey olmadığı gerekçesiyle) tatil edilmesinden büyük memnuniyet duyardık laf aramızda.

Yabancıların tamamı yedekte. Sahada hocaya sorarsan beş, bana sorarsan tek forvetle yer alıyorsun. Rakibin tek forvetini dörtlü defansınla durduramıyorsun. Sahanın yarısı Hüseyin''e diğer yarısı rakibe emanet. Bolu''da kamp yapılmış ama belli ki topla pek çalışılmamış, iki pas yapılamıyor. Bu sistemde geceli gündüzlü oynanmaya devam edilse Kurban Bayramı''na gol çıkmaz!

Oyuncuların hepsi gol olmasını istiyor ama gol atmak isteyen yok! Hani ben atayım golü tamam ama hoca beni oyuna almak yerine Risp''i alınca o ihtimal de ortadan kalkıyor.

Trabzonspor''un sorunu saha içerisinde değil bana göre, sahayı çevreleyen çizgilerin hemen dışında!

''Fair Play'' ödülünü küçük kızımıza veren heyet, acele etmeseymiş pekala rakibini yenmektense dostluğu önceleyen oyun anlayışıyla Ziya Doğan''ı ayakta alkışlıyor olabilirmişiz!