"Kurumsallaştırma" ve "sportif direktörlük" Türk futbolunda var olan içi boş, altı dolmayan afili kavramlardan sadece ikisi. Her yeni yönetimin, her başı sıkışanın başvurduğu kavramlar bunlar. Kabul çok süslü duruyor ama bir o kadar da sahte...
Mesela geçtiğimiz yıl Fenerbahçe kurumsallaşma adına yeni bir CEO atamıştı; Hasan Hakkı Yılmaz. Kulübün içini bilenler anlatsa keşke sahiden o pozisyonun gereklerini yerine getirebilme yetkisi var mıdır? Transfere ayrılacak bütçe belirlenirken fikri sorulmuş mudur?
Ya Galatasaray? "Kurumsallaşma" adına başarılı teknik adamı gönderirken başkanın mesajlarının gazetecilerin telefonda kayıtlı olması hangi kurumsallaşma ilkesinin göstergesidir? Tüm kulüplerde olduğu gibi bu iki büyük kulüpte taraftara bedava bilet dağıtma hangi "kurumsallaşma" yaklaşımının tezahürüdür?
Dün "ani bir şekilde" Trabzonspor Sportif Direktörü Ünal Karaman"ın istifası düştü ajanslara. Sahi yetki ve görevleri neydi Ünal Hoca"nın? Seçilmeden önce Fatih Tekke sportif direktör olarak açıklanmıştı malum. Sonra ne oldu Fatih Tekke ile çalışılmaktan vazgeçilip Karaman"a bu görev verildi? Ünal Hoca"nın veya olsaydı Fatih Tekke"nin başarı başarısızlık kriterleri ne idi? Neye göre başarılı veya başarısız olacaklardı? Kandırmayalım kendimizi. Ünal Karaman aslında olmayan bir görevden istifa etti. Sportif direktörlük de kurumsallaşma da Türk futbolundaki sevimli yalanlardan ibarettir. Gerçek olan Türk futbolunun "kara düzen"le yönetildiği ve bunun devamının yöneticilerce pek arzulandığıdır. Asıl gerçek ise Türk futbolunun mevcut üretkenliği ile mukayese edildiğinde hak etmediği bütçelere sahip olmasıdır. Hak edilmeden, üretilmeden elde edilen bu büyük para Türk futbolundaki bütün kötülüklerin anasıdır. Son olarak iyi kötü devam eden Önder Özen"in Beşiktaş"taki görevi umulur ve dilenir ki başarıyla devam eder. Kim bilir belki gerçekten kurumsallaşmanın bir tercih değil bir zaruret olduğu anlaşılır. Aksi halde geriye tek çare kalır; kulüpleri iş adamlarına satmak. Belki o zaman rasyonel kulüp yönetimi görürüz.
