"Bu akşam milli maç mı var?" hallerinden "Milli maça bilet bulamıyoruz yardımcı olur musun?" noktasına geldik iki ayda ve öncelikle bu durum için Fatih Hoca"ya teşekkürle başlamak lazım. Yıllar sonra milli takımın sokakta konuşulur hale gelmesine şahit olduk, az şey değil…

Sokaktaki bu hava Saraçoğlu"na da yansımıştı. Sniejder"e yuh çekme gereksizliği dışında tribünler de oyuncular da havaya girmişti. Lakin aşırı motivasyon belli ki heyecan da getirdi beraberinde; son paslardaki acemiliği buna yormalı ilk yarı adına. Yıllardır süren kolay gol yeme alışkanlığımızı bir kere de dosta düşmana hatırlattık. Hollandalılar düşmezken bizimkilerin sürekli kaymaları malzeme seçiminde hata ihtimalini akla getirdi. Ne de olsa ilk yerli arabasının gösterişi sürüşünde benzin koymayı unutmuş bir milletin çocuklarıyız.

Her şeye rağmen ilk yarı Estonya maçında bulduğumuzdan daha fazla gol şansı yakaladık. Üstelik risk aldığımız dakikalarda 2. Golü de yemedik. Lakin gerçek anlamda bir "striker" eksikliğini bir kere daha hissettik.

Aynı heyecan içinde başladığımız ikinci yarının başında "İçimizdeki Hollandalılar" ın organizasyonunda bir gol daha yedik. Gole sevinmeyen Kuyt- Sneijder ikilisi mahcup etti tribünleri yalan yok. 2-0 dan sonra yuhlanma sırası Burak"a gelmişti. Başarıyı olduğu gibi başarısızlığı da sistemsizliğe değil birkaç kişiye yükleme geleneğimizi gösterdik. Maç Kadıköy"de olunca ve işler yolunda gitmeyince, "Burakgiller" için "deplasman" haline geldi . Arena"da veya Avni Aker"de olsa aynı durumu "Volkangiller" yaşayacaktı tabi.

46- 60. Dakikalar arası sahada "fetret devri" havasında geçti bizim adımıza; 60"dan sonra "çıkmadık candan umut kesilmez" diyerek yine yüklendik. Olmadı… Maça başlarken en güvendiğimiz motivasyon unsuru dün gece istediğimizi almaya yetmedi. Bir Dünya Kupası organizasyonunda daha "kimi tutuyoruz?" diyeceğiz birbirimize. Benim takımım şimdiden belli; "Bilge Kral"''ın ülkesi Bosna Brezilya"ya gidiyor; yolları da bahtları da açık olsun.