Veda etmeye değil ama, veda şarkılarına oldum olası meftunumdur. “Hani o bırakıp giderken seni” diye başlayan muhayyer kürdi şarkıyı dinleyip de mesela, ayrılışın birkaç satır söz marifetiyle hem bu kadar zarif ve incelikli, hem bu kadar derinlikli ve kopuşun sızılarını içeren bir şekilde anlatılabilmesine hayran olmamak mümkün müdür?

Veda etmek kimse için kolay olmasa gerek. İnsanı zorlayan, acıtan bir tarafı var sonuçta. Ne diyeceksiniz, nasıl diyeceksiniz, hem sonra bu vedanın, veda ettiğiniz için anlamı sizin için olduğu gibi midir, değil midir? Çetrefilli bir durum yani.

Hiçbir şey demeden gitmek de mümkün elbette ama öte yandan bir zorunluluk tarafı da var bence. Sonuçta bu bir helalleşme. Şu an, bu satırları okuyan sizinle benim aramda olduğu gibi, sınırları derinliği bilinmeyen bir yazar-okur ilişkisinde belirsizlik artsa da, bu, helalleşme gereğini ortadan kaldırmıyor.

Yazar, okurun nesidir; okur, yazarın neyi olur, gibi uzayıp gidebilecek tartışmalara hiç girmeden, kestirmeden helalleşmek istiyorum sizinle. Sonuçta ben buradaydım, siz orada. Zaman zaman birkaç satırla ya da özenle yazılmış uzun maillerle, bazen arayıp ses vererek, bazen bir yerlerde karşıma çıkarak ''biz buradayız'' dediniz. Beş yıla yaklaşan Yeni Şafak yazarlığım esnasında benim için kıymeti büyük bir gönül bağı oluştu aramızda. Bunun için müteşekkirim.

Ve elbette Yeni Şafak''a, yöneticilerime, çalışma arkadaşlarıma büyük şükran borcum var. Mehmet Ocaktan, Selahattin Sadıkoğlu ve Mustafa Karaalioğlu''nun genel yayın yönetmenliği döneminde mutlu, huzurlu ve –kendi açımdan- verimli bir yedi yıl geçirdim.

Yazarlık ve editörlük yaparken, herkese olduğu gibi bana da özgür bir ortam sunuldu. Kendimi evimde hissettim, Yeni Şafak çalışanı olmanın onurunu yaşadım. Ve şimdi sonuna geldim. Hakkınızı helal ediniz. Allahaısmarladık.