Şiddet konuştukça, sustukça yahut sadece baktıkça toplumu kuşatan bir sarmal. Adının söylendiği, fikrinin dillendiği yere koşan bir çok harfli cinnet hali. Şiddetin sistematikleştiği coğrafyaların başında hiç kuşku yok ki Amerika kıtası geliyor. Şiddet medyada, sinema dilinde, politik aktörlerin demeçlerinde, insanlık dışı savaş ve işgal yöntemlerinde sıradanlaşıyor. Şiddet başka bir kıtada yaşanıyor gibi görünse de bumerang etkisiyle geri dönüyor. İdeal düzen bir anda yerle yeksan oluyor.
Son katliamın bize anlattığı tam da bu. Adam Lanza. ABD''nin en zengin ve güvenli eyaletlerinden biri olan Connecticut''ta kalburüstü komşuların arasında büyümüş 20 yaşında bir genç. Temiz bir sicil, zengin bir aile, onur belgeleriyle geçen, sessiz, sakin, mutedil bir hayat. Bu resimde patolojik görünen tek şey katilin adeta silah deposunu andıran yaşam alanı. Girdiği ilkokulda 20 çocuk ve 6 yetişkine yanına aldığı silahlarla ateş eden Lanza, namlusunu doğrulttuğu herkesi öldürdü. Bir sebep bulunacaktı ki öyle de oldu. Önce Lanza''nın okuldaki katliamı gerçekleştirmeden hemen önce öldürdüğü annesi suçlandı; ardından katilin psikolojik sorunlar yaşadığı duyuruldu. Bu süreçte silahlanmayı savunanlara rağmen lobileri kızdıracak şekilde silah yasası da tartışmaya konuldu.
Katliamdan yaklaşık üç gün sonra, bu kez ABD''nin işgali altındaki Afganistan''ın doğusunda bir köyde, yaşları 9 ila 11 arasında değişen tam 10 kız çocuğu odun toplamak için yola çıktı. Aralarından biri elindeki baltayı bir mayına vurdu. Küçük bedenler parçalandı; Afganistan''dan servis edilen görüntülere hâkim kasvetli toprak tonlu renklere inat, dallı güllü örtülere sarıldı. Mayının Sovyet işgali döneminden kalmış olabileceği duyurulsa da asıl hedefinin kim olduğu belirsiz. 10 küçük kızın ölümü için bir sebep aranmadı. Zira 30 yılı aşkın süredir silahların susmadığı Afganistan zaten dünyada en fazla mayın bulunan ülkelerden biri. Gizli servis elemanlarının, uyuşturucu tacirlerinin ve silah kaçakçılarının cirit attığı ülke sathında milyonlarca patlayıcı madde var. Ne işgal ve savaşın canından ettiği 1 milyon çocuğun, ne de bedenlerinde bir daha düzelmeyecek aksaklıklar kalan 100 binden fazlasının yaşananları sorgulayacak durumu yok. Tıpkı kendilerini mumlar, çiçekler, ayıcıklar ve hatta tüm dünyayı etkileyecek haberlerle uğurlayanların olmayışı gibi.
Ülkenin biraz daha doğusunda hem çok eş değer, hem oldukça farklı bir mıntıka. Bu kez yer Pakistan. Hedefse aynı. Neredeyse 10 yıldır ABD''nin insansız hava araçlarının korkunç sesleri nedeniyle travma yaşayan Pakistanlı çocuklar. Onlar, kasten yahut değil, okul çıkışında, camide, düğünde veya cenazede bir şekilde bu uçakların hedefi oluyorlar.
Kendi döneminde uçakların kullanımını 6 kat artıran Obama''ya göre ölüm makineleri sivilleri hedef almıyor. Benzer savı tekrarlayan CIA ise ölüm rakamları hakkında verileri yayınlamıyor. Ancak bağımsız kaynaklar İHA saldırılarında neyle suçlandığını bilmeyen 3 binden fazla insanın öldüğünü ve bunun 160''tan fazlasını masum çocukların oluşturduğunu belirtiyor. Yaşananların savaş suçu olduğu yönündeki sesler giderek yükselirken ABD başkanı meşruiyet için zemin arıyor.
Hasılı, fersah fersah uzaktaki topraklarının güvenliği için ülkeleri işgal edip on binlerce kişiyi öldüren, çocukların bedenleri gibi rüyalarını da ziyan eden ABD bugünlerde yasta. Zira en az Afganistan, Pakistan, Irak, Yemen ve Filistin''deki çocuklar kadar masum 20 çocuk insafsızca katledildi. ABD Başkanı Barack Obama saatler sonra katliamın merkezinde basının karşısına geçti; ''Çocuklarımızı koruyamazsak başka hiçbir işi doğru yapamayız.'' dedi; izleyicilere ''Millet olarak görevimizi yaptığımızı söyleyebiliyor muyuz?'' sorusunu yöneltti. Dünyanın isimsiz çocukları da aynı koruma ve sorgulamayı hakediyor. Belki de psikolojisi bozuk olan Adam Lanza değil, barış ve güvenlik adına silahları sivillere yöneltenler; insanlık dışı cürümleri aklın araçsallığına sığınarak ''teröristleri'' hedef aldığı savunusuyla işleyenlerdir.
