Eşkıya kültürü de diyebilirsiniz. Ne derseniz deyin bu da bir kültürdür, yani bazı kuralları, kriterleri, esasları (raconu) vardır. Zaten kültür, prensipler meyvasıdır diyebiliriz. Bu prensipler, nebatî ve hayvanî katmanlarda geçerli olan doğal prensipler değil, insanî hasletlerin öngördüğü prensiplerdir. İnsanî ilişkiler de bu sayede yürür. Eğer hayvanî ve nebatî kanunlara indirgemeğe kalkışırsanız idareyi, toplum düzeni diye bir şey kalır mı acaba ortada? Bırakın kültür ve medeniyeti, insanlık kalır mı? Hiçbir hayvan, ısıracağı hayvana dostça (gülümseyip "arz-ı hürmetler" ederek) yaklaşmaz. Hiçbir bitki, gölgesinde bırakıp hayatını bitireceği diğer bir bitkiye dostça (gülümseyip "arz-ı hürmetler" ederek) yaklaşmaz.. Ve: hiçbir hayvan sahibi ve terbiyecisi, bakıcısı, bir hayvanı diğer hayvanla korkutarak terbiye etmeyi, tehdit etmeyi, yola getirmeyi düşünmez. Hiçbir bahçıvanın aklından, bir bitkiyi başka bir bitkiye telef ettirerek, arazi temizlemek geçmez. İnsanî (aklî, iz''anî) kültür bunu gerektirir.