Bay Clinton Türkiye ve Yunanistan arasındaki misafirperverlik farkını çok iyi gördü. Türkiye''de beş gün huzur içinde gezip tozarken, Yunanistan''dan İtalya''ya kendini dar attı. Üstelik koskoca Başkanlık uçağında bile bomba alarmı yaşadı. Türkiye''de tarihî ve turistik bir mola vermekle kalmadı bir de "hacı" oldu. Meryemana''da haccın bütün rükunlarını yerine getirerek manevi bir unvan da elde etmiş oldu. Zamanı olsaydı kuşkusuz onu Antalya yakınlarındaki Noel Baba''nın doğduğu köye de götürürdük. Oradan Meis adasına bakan sahile götürüp Yunanlılar''la ne kadar içli dışlı olduğumuzu gösterirdik. Büyük devlet adamımız İnönü''nun amacı da zaten buymuş ; komşumuzla bağlarımızı koparmayalım diye bu adalar meselesini Lozan''da bu şekilde "çözümlemiş". Gerçi bütün ayrıntılardan haberdar olmadığı geçiyor kayıtlarda ama imzalar, ona ait. Rivayete göre bir gün Meis''in karşı kıyısında sadık adamlarıyla güneşleniyormuş. "Söyle bakalım demiş" yanındakine, "şu karşıdaki adamızın adı ne ?". Adam cevap vermiş: " Adanın adı Meis''tir paşam, ama bizim değil".
Türk tarafı yeter ki dostluk olsun diye anlaşmaları imzalamış geçmiş ama Yunanlılar''ı yine de memnun etmiş görünmüyor. O günlerden bu yana Yunanlılar''ın yurtta sulh cihanda sulh prensibini kaale aldığı yok. Türkiye''nin Avrupa macerasının önündeki en büyük engel de Yunanistan. Bir türlü vize vermiyor. Dahası, Ortodoks dünyanın ortak çıkarları doğrultusunda Türkiye çevresindeki politikalarına devam ediyor. Dün Bosna ve Kosova''da Sırplar''ın yanındaydı, bugün Çeçenler''e karşı Ruslar''ın yanında. Aslında stratejik rolü açısından bakılınca durumu biraz Türkiye''ye benziyor; Bir Avrupa ailesinin üyesi olarak kimliği var, bir de Ortodoks ailesinin üyesi olarak. Türkiye de Avrupa ailesine kabul edilmeyi beklerken, İslam dünyasına, hatta Türk dünyasına ait kimliğini yanında taşıyor. Şu farkla ki Yunanistan''daki siyasal oluşumlar temsil kabiliyeti açısından büyük bir mesafe kat etmiş durumdalar. Özellikle ulusal politikalar sözkonusu olduğunda taban ve tavan arasında ciddi bir fark kalmıyor. Bu nedenle Yunanistan''daki siyasal grupları değerlendirirken, Türkiye ile değil, daha çok Avrupa ile karşılaştırmamız gerekiyor.
Komünist grupların durumu da böyle. Clinton''un ziyareti dolayısıyla meydana gelen büyük gösterilere elbette sadece komünistler katılmadı. Çünkü Clinton''a tepki duyanlar sadece onlar değildi. ABD''nin Bosna ve Kosova''da oynadığı role duyulan tepki, ulusal bir eğilimdi. Bütün Yunanlılar ABD''ye karşıydı. Bunu Türk milletinin Kıbrıs karşısındaki hassasiyetine benzetebiliriz.
Şimdi, Ortodoks kültürün Yunanistan komünistlerinin idealleriyle örtüştüğünü görüyoruz. Tabii bunu kendine taban arayan solun fırsatları değerlendirmesi olarak da görebiliriz. Ama her halükarda komünistler, solcular, dindar insanlar hatta papazlar aynı amaç için yürüdü. İşte burada Yunanistan''daki toplum ve devlet yapısıyla bizdeki arasındaki temel farka dikkat etmemiz gerekiyor. Yunanistan Avrupa evine daha yakın çünkü tıpkı diğer Avrupa ülkelerinde olduğu gibi, farklı siyasal oluşumların, toplumun dini ve kültürel değerleriyle bir alıp veremediği yok.
Türkiye''deki sol iktidarın mesela Çeçenistan sorunu karşısındaki duyarsızlığı, Türkiye''nin neden Avrupa evine ait olmadığını da kanıtlıyor. Onlar aileye mensup olanları çok iyi koruyup kolluyorlar. Oysa bizde birçok konuda halkın hassasiyet gösterdiği birçok konu resmiyetin aynasına yansıyamıyor. Maalesef Çeçenistan da bu konulardan birisi olup çıktı. Ruslar azgın bir şekilde Çeharkale''yi bombalarken Türk hükümetinden hiçbir resmi girişim söz konusu değil. Çeçen şehirleri yakılıyor, yıkılıyor, Ruslar orada en ağır silahlarını deniyor, bizde insanlar sadece milli maç için sokaklara dökülüyor.
Yunanistan''daki gösterileri anlıyoruz. Solcusu, sağcısı, kendi ulusal politikalarını savunuyorlar. Onlar bizim bu gibi işleri Bay Clinton''a bırakmamızı anlamıyorlar.
Çeçenistan katliamı karşısındaki suskunluğumuzu anlamıyorlar.
