Sezon başında Fenerbahçe ağır-aksak yürüyordu. Ikına-sıkına maç kazanıyordu. Dışarıda kediydi ama içeride yine de aslandı. Kadıköy, ev sahibi Fener için gerçekten kazanmaya zorlayan bir arena haline gelmişti ve bunun semeresini de Sarı-Lacivertliler sürekli görüyordu. Hatta Denizli''nin neredeyse gönderilmesinin düşünüldüğü zamanlarda bile.

Zaman geçti, diğer büyükler dökülürken Fenerbahçe, lige ısındı, toparlandı, takım oldu. Dışarıda da kazanmaya başlamıştı evinde ise resmen kükreyen aslan halini almıştı. F.Bahçe Stadı deplasman takımları için tam bir kabustu bu anlamda.

Fenerbahçe, Antalyaspor karşısına bütün sıkıntılarını atmış, coşkuyu yakalamış, taraftarıyla bütünleşmiş ve şampiyonluğa kenetlenmiş bir ortamda çıktı. Kedinin fareyle oynayacağı bir maç tahayyül edenler biraz şaşırdılar. O dalga dalga akan Fener''den eser yoktu. Futbolcular hırsını mı kaybetmişti ne? Hadi diyelim Andersson, Johnson yoktu. Ama bu mazeret değildi ki? Andersson''suz çok maçlar aldı Fener. Tabiiki Johnson''un yokluğu da Fener için büyük kayıptı. Fener, sahasından cılız ataklarla çıkarken, Antalya dipdiri geliyordu. Gaudino''suyla, Uğur''uyla kaleyi dövüyorlardı. Ama bu dakikalarda sahneye büyük kaleci Rüştü çıktı. Yerinde kurtarışlarla belki de Antalya''nın sayısız tehlikesini savuşturdu. Bir zamanlar Antalyaspor''da dördüncü kaleciyken Milli Takıma alınan ve sonra da Fenerli olan Rüştü gecenin yıldızı oldu.

Fener''in Antalyalısı iyi oynar da, Antalya''nın Fenerlileri durur mu? Nuri ve Burhan defansta yerinde müdahalelerle kusursuz bir ikili oluşturdular. Hakkını yemeyelim Antalyaspor da güzel oynadı. İyi kapandı, güzel açıldı, İstanbul''da alkışlandı.

İkinci yarıda seyircinin alevlendirdiği Fenerbahçe, Andersson''un ve Baliç''in de katkılarıyla Antalya defansını çok sıkıştırdı. Ve sahneye çıkan kaptan Ogün, galibiyetin müjdesini verdi.