Hiçbir roman, sıradan bir ailenin bir tek günde ürettiği şiddet ve fesadı tam olarak anlatamaz.

Bayramın ikinci sabahı, dehşetengiz bir çığlık koptu. Ses dışarıdan geliyordu. Perdeyi araladım. Tam karşımdaki binada üst katın balkonuna bir kadın fırladı. Yüzü allak bullak olmuştu. Peşinden bir adam çıktı. Sonra 12-13 yaşlarında bir kız ile minik bir oğlan çocuğu.

Adam, kadının boynunu tuttu ve yüzünü yumruklamaya koyuldu!

Kadın haykırıyordu.

Kız ağlıyordu.

Küçük çocuk elleriyle kulaklarını tıkamıştı.

Gözlerime inanamadım.

Adam durmak bilmiyordu. Kadına tüm gücüyle vuruyordu.

155"i aradım: "Memur Bey, şu anda sapığın biri gözümün önünde karısını dövüyor."

***

Polis otoları 10 dakika sonra geldi.

Fakat aşağılık herif çoktan tüymüştü.

Eve doğru yürüyen dört polisin, kendi ailelerinde eskiden şiddet görmüş ve/yahut şimdi uyguluyor olup olmadığını düşündüm.

Aile içi şiddet, bence suçların en büyüğü.

Ve Türkiye"nin başındaki en korkunç bela.

Neden?

Çünkü siyasi, toplumsal, ekonomik, iletişimsel… sorunlarımızın başlıca kaynağı.

Mahremiyetin suiistimaline dayandığı için saptanamıyor, ölçülemiyor, yok edilemiyor.

Konuyla ilgili istatistikler; polise ve sığınma evlerine müracaat edenlerin sayısından yola çıkarak hazırlanıyor.

Evcil terörün yaygınlığı ve niteliği hakkında kesin verilere ulaşmak zor.

Ailesinden psikolojik, sözlü, fiziksel, cinsel şiddet görmemiş kaç kişi var ülkemizde?

Ben asıl onu merak ediyorum.

***

Herif defolup gittikten sonra, kadın da çocuklara bağırdı: "Sizinle uğraşamam!"

Küçük oğlan yine de annesine sarıldı.

Aile içi şiddetin temel sebepleri olarak fakirlik, eğitimsizlik ve alkolizm gösteriliyor.

Ayrıca erkek egemen kültürün, bilhassa kadına yönelik saldırılara zemin teşkil ettiği belirtiliyor.

Konuya getirilen bu pratik izahları tatminkar bulmuyorum.

Bir adam eşine nasıl el kaldırır?

Çocuklarını tekmelemek neyin nesi?

Kanaatimce bu iletken, bulaşıcı, riya yüklü anormalliği kavrayıp analiz etmekten epey uzağız.

***

Hislerine, düşüncelerine, sözlerine ailesi tarafından değer verilmemiş çocuklar, büyüdüklerinde kolay öfkeleniyorlar.

Sakin, serinkanlı, esnek bir üslup tutturamıyorlar.

Öfke, karşılanmadığını bilmediğimiz, gizli kalmış ihtiyaçlarımızdan doğar.

Galeyan, linç, hakaret, laf yetiştirme, alay etme, aşağılama, tepkisellik, ağız dalaşı, küçümseme, saldırganlık, dışlama, kin gütme, emir verme, yaftalama, gözü dönmüşlük, yasaklama…

Gündemimizde, hayatımızda bunlardan birinin eşlik etmediği ne var?

Aile içi şiddet, bireyi de, toplumu da ifsat ediyor.

Türkiye"de mutsuz, üzgün, özgüvensiz, korkak, sevgisiz, kimsesiz çocuklar günbegün büyümeye devam ediyor.

Eşini döven baba, evlatlarının kalbini zehirliyor.

Yeminlerle, dualarla, alkışlarla kutsanmış yuvasına cehennem dumanı pompalıyor.

Dayak yiyen çocukların incinmişliği hayat boyu geçmiyor.

Huzurlu bir familya tablosu arayan, aile mezarlıklarına bakmalı belki.

Milyonlarca gencin Türkiye"yi terk etmesi veya buradan çekip gitme hayali kurması; evden kaçma, kurtulma arzusundan bağımsız düşünülebilir mi?

Delirmiş, yozlaşmış, zırcahil insanlar hangi dine, hangi dünya görüşüne bağlı olurlarsa olsunlar; iğrenç bir yalanı yaşıyorlar.

Biz de barıştan, vicdandan, merhametten, insaftan, paylaşmaktan, güleçlikten bahsedip duruyoruz.

Hepsi boş.