Ölülerin dirildiğine inanmıyorsanız, paydos vaktinde herhangi bir ofise bakın.
[ROBERT TOWNSEND]
Maya takvimine göre 21 Aralık Cuma günü kıyametin kopacağı söyleniyor. Diyanet İşleri Başkanı açıklamalarda bulunuyor.
İzmir – Şirince kıyametten muafmış.
Bölgedeki oteller dolup taşıyor.
Turistler, kıyameti ekrandan izleyecek!
Tom Cruise da Şirince"ye sığınacakmış.
Medya, kıyamet haberleri, yorumları, şakalarıyla çalkalanıyor.
Amin Maalouf"un Yüzüncü Ad romanında, kıyametin 1666 yılında kopacağı beklenir.
Herkes, "Heybesindeki mucize ve felaketleri etrafa saçacak canavarı" karşılamaya hazırlanır…
***
Har"ın yazarı Murat Uyurkulak "Etrafınıza bir bakın, sizce de kıyamet kopmuyor mu?" diye sormuştu.
***
Umberto Eco ise Roberto Vacca"nın kıyamet teorisini aktarır ve gündelik hayatımızın standartlarından doğacak dehşetengiz bir yıkımdan bahseder.
Bugünün kıyamet bekleyişi acaba yalnızca magazinsel ve turistik bir olgu mu?
Maya takviminden bilhassa kıyamete ilişkin bir veriyi seçmemiz tesadüf mü?
Zaten fani olan dünyanın ufkunda, istikrarlı bir şekilde yaklaşan kıyametin bulunması, hayatımıza hangi anlamı yüklüyor?
Gezegenimizde yaşayan insan nüfusu 7 milyar, tamam.
Buna karşılık, toprağın altında, günümüze dek yaşayıp ölmüş 110 milyar insan var!
Bu durum bana, sanki zaten kıyametten sağ kurtulmuş olduğumuzu [ve tabii gene de öleceğimizi] düşündürüyor.
Kıyamet gününde hiç kimsenin bir başkasından yardım alamayacağı söylenir.
Teselli, paylaşım, ikram, tebessüm, yüceltme, selam yok.
E, bunlar şimdi de yok?
Belki de bizler, kıyametin tüm şartlarını yerine getirdik…
Atom bombaları, katliamlar, işgal orduları, nükleer atıklar… vb. ile dünyayı mahvettik zaten.
Cool"luk adı altında kibir…
Başarı adı altında bencillik…
İşbilirlik adı altında cimrilik…
Ciddiyet adı altında somurtkanlık…
Espritüellik veya tavizsizlik adı altında aşağılama…
Bağımsızlık adı altında vefasızlık… meşrulaştı, prestijli hale geldi.
Belki de Jean Baudrillard veya Chuck Palahniuk gibi bizler de şiddetli ve yaygın çöküşlerin iyi bir başlangıç için gerekli olduğunu düşünüyoruzdur?
Bir musibetin, bin nasihatten iyi olduğunu söyleyip duruyoruz.
Bu durumda kıyamet, global bir arınma vaadi taşıyor.
Birlikte yaşamayı beceremediğimizden, birlikte ölme fikri kendiliğinden beliriyor.
Sükuneti, barışı, adaleti, ilerlemeyi… cezayla, cezalandırarak sağlayabileceğimizi sanıyoruz.
O halde, en büyük ceza, aynı zamanda en büyük umudun da kaynağı!
Gene de, birbirimizi hiçe sayarak elde ettiklerimize bakarsak, kıyametten çok şey beklememek lazım.
