Monaco maçında Trabzonspor ilk 11’ini gördüğümde herkes gibi ben de şaşırdım. 10 kişi ne kadar beklediğim isimlerden oluştuysa kalan bir o kadar beklemediğim bir isimdi; Hüseyin Türkmen…

Son hatırladığım iki iyi maçı vardı Hüseyin’in biri geçtiğimiz sene İstanbul deplasmanındaki Beşiktaş maçı diğeri de galiba içeride ilk yarının son maçı Başakşehir…

Bu iki maçta da tarifi kolay oyun oynadı Hüseyin, basit ve sade… Herkesin maç başlamadan “eyvah” dediği Hüseyin için Monaco maçında, tribün dili ile önce “hiç fena değil lan” daha sonra ise “vallahi bayağı iyi” dedirten de aynı iki kelime idi; basit ve sade…

Şimdi önümüzdeki üç maçtan herhangi birinde kadroda Hüseyin’i gördüğümüzde hiçbirimiz en azından maçın başında “eyvah” demeyeceğiz ve bunu başaran 45 dakikayı özetleyen iki kelime de aynı; basit ve sade…

Abdullah Hoca’dan Hüseyin için denediği hamleleri zaman içinde (mümkünse çok uzun zaman değil) Doğucan, Kerem, Naci ve Lahtimi için de bekliyoruz. Trabzonspor kadrosu sadece transferle derinlik kazanmamalı eldekilerin horona dahil edileceği denemeler artmalı. Ha bunun için de başarı başarısızlık kriteri doğru belirlenmeli ve benim için başarı kriteri hiç değişmedi. Kadrodaki oyuncuların sezon başındaki değeri ile sezon sonundaki değeri arasında gözle görünür bir pozitif fark varsa sezon başarılıdır. Bu kriter “şampiyonluk belası” defedildikten sonra Trabzonspor’un temel başarı ölçütü olmalı ve sürdürülür hale getirilmelidir. Bu süreç işledikten ve Trabzonspor yarışır olduktan sonra oyundan keyif almak için illa şampiyonluk istemeyecek taraftar. Hatta Monaco ve Beşiktaş maçının büyük bölümündeki “sıkıcı” oyundan keyif de alacaklar inanıyorum. Yeter ki yönetim hoca taraftar ve takım karşılıklı olarak tanımlar ve beklentiler konusunda mutabık olsun. Son olarak hoş geldin deme fırsatı bulamadığımız Yusuf Yazıcı için de aynı kelimelerin yeniden siftah anahtarı olduğunu hatırlatalım: Basit ve sade Yusuf, en azından şimdilik basit sade ve verimli….