Bir varmış, bir yokmuş.

Masal değil, hayatın en büyük gerçeği.

Can varsa, emanet.

Günü gelince vade doluyor.

Bunu biliyoruz ama bazen de bir bakıyoruz ki unutmuşuz.

En son, sevgili ağabeyimiz Osman Akkuşak’ı yolcu ettik.

*

Otuz yıllık ahbaplığımız, Fatih Camii avlusunda helalleşmekle bir virgül daha kazandı.

Geçen yılları, uzun sohbetlerimizi, gazete ziyaretlerini hatırımızdan geçirirken, yan tarafta bir başka ağabeyimiz, altmış yıllık arkadaşı olduğundan bahsediyordu.

*

Osman Akkuşak ağabeyimiz, edebiyat camiasında o kadar çok ünlü isimle yakındı ki hatıralarını anlatmaya başladığında, vaktin nasıl geçtiğini fark edemezdik.

Çoğumuzun ismen bildiği kişilerle o yakın olmuş, arkadaşlık etmiş, bazılarıyla beraber çalışmıştı.

Necip Fazıl’dan Tarık Buğra’ya kadar yüzlerce, gençlerden ise daha fazlasıyla ahbaplığı vardı.

Birçoğunun huyunu suyunu bilir, zaaflarını meziyetlerini anlatır, bir kısmına da yazılarında yer verirdi.

*

Güçlü bir hafızası ve keskin bir zekâsı olduğuna tanıyanlar da kıymetli okurları da şâhittir.

Bizim gazetede ve televizyonda çalışan kim varsa hepsinin ismini bilir, yeni tanıştığı gençlerle tekrar karşılaştığında her birine ismiyle hitap ederdi.

Bütün ömrü boyunca yazıyla iç içe oldu.

Hiçbir zaman, artık yaşlandım, bir kenara çekileyim diye düşünmedi.

Berrak bir zihinle, birbirinden güzel ve değerli yazılara imza attı.

*

Dil hassasiyetini de özellikle belirtmek gerekir.

Ayrıca, târihe mal olmuş şahsiyetlerle yaşadıklarının, başka yerde rastlanmayacak türden hatıralar olduğunu biliyoruz.

Yazıları o bakımdan ayrı bir öneme sâhiptir.

Kendi kuşağının son temsilcilerinden biriydi.

*

Sevgili Osman Akkuşak ağabeyimize Allah’tan (C.C.) rahmet diliyoruz.

Mekânı cennet olsun.

Daha geniş zamanda hatıralarımızı da anlatırız nasipse.

Sevenlerinin başı sağ olsun.